Przygoda Pierwsza: Ogniste Serce cz. I

Sączysmark poprowadził ich do domu Czkawki.

- Nie mogłeś mi powiedzieć? – spytał go, pędząc po schodach – Ze Szczerbatkiem byłoby dwa razy szybciej.

- Wybacz – czarnowłosy rozłożył ręce.

- Czkawka pchnął ręką drzwi. Widok zmroził mu krew w żyłach. Jego matka leżała niczym sparaliżowana na środku pokoju owinięta wszystkimi kołdrami, pierzynami i kocami jakie tylko były w domu. Jej skóra była błękitno-sina tak jakby spędziła kilka godzin zamknięta w lodzie. Usta miała wręcz fioletowe a oczy przekrwione. Nad nią czuwał Chmuroskok co chwilę podgrzewając podłogę pod nią.

- Mamo! – ryknął wódz Berk w sekundę dopadając jej i chwytając ją za rękę. Astrid zatkała dłonią usta ale trzymała się z daleka, tak jakby się czegoś bała. Czkawka dotknął skóry Valki. Przez chwile jego ręka sama zrobiła się sino-błękitna.

- Czkawka - zaczęła jego narzeczona - Musisz się odsunąć…

- Astrid, co?! – ryknął na nią – Dobry Odynie, przecież ona umrze…

Przekleństwo Śnieżnego Smoka… Nie powinna była w tym uczestniczyć… - mamrotała.

- Astrid, na młot Thora – Czkawka westchnął wstając – O czym ty bredzisz?

- Czytałam o tym. Inge pożyczyła mi kilka książek. Przekleństwo Śnieżnego Smoka. Wedle tego co czytałam żaden żywy człowiek nie może asystować przy narodzinach Oszołomostracha.

- Czekaj – przerwał jej – Powiedziałaś „OSZOŁOMOSTRACHA”! – ryknął zadziwiony. Astrid kiwnęła głową.

- Valka ma widoczne objawy – podeszła bliżej jednak nie dotknęła swojej przyszłej teściowej -  Sina skóra, fioletowe usta, przekrwione oczy. Wykluwający się Oszołomostrach uwalnia ogromną ilość energii, która potrafi zmrozić nawet jezioro lawy, którego potrzebuje aby się urodzić - tłumaczyła Astrid – By Śnieg się urodził potrzebuje Ognia… Taki smoczy paradoks – dodała, dotykając ramienia Czkawki.

- Ale – kontynuował Czkawka – Skąd Oszołomostrach?!

- Musiała znaleźć jajo i położyć je w pobliżu jednego z czynnych wulkanów. Z tego co się orientuję – ciągnęła blondynka – Jedno takie znajduje się nawet w Smoczym Sanktuarium. Musiała je tam umieścić i… bum. Jezioro lawy teraz znika, tak samo jak ona... – objęła Czkawkę ramieniem pomagając mu podnieść się z podłogi..

- Czyli ona… umrze? – spytał ja trochę dziecinnym tonem.

- Jeśli nie znajdziemy Serca Ognia, owszem. Zostało jej kilka dni – dotknęła nadgarstka Valki i zmierzyła jej puls – dokładnie trzy dni zanim jej serce zamarznie.

- Serca Ognia? – spytał Czkawka.

- Ziele zwane też Południowym Kwiatem – dodała Atrid – Lek. Mamy szczęście, bo trwa lato, a Serce Ognia pojawia się tylko latem.

- Powiedz mi, że wiesz gdzie tego szukać? – spytał ją z nadzieją w głosie. Pokręciła głowa ze sutkiem.

- Nie mam pojęcia, ale Inge mówiła…

- Co mówiła? – Czkawka potrzasnął jej ramionami – Straciłem ojca. Nie chcę teraz stracić także jej – wskazał na leżącą kobietę.

- Czkawka – Astrid objęła go w pasie – Spokojnie – ujęła jego twarz. Oczy miał rozszalałe, wstrząsały nim drgawki – Uspokój się…

Jedno dłuższe spojrzenie w jej błękitne oczy uleczyło go z paniki. Objął ją i oparł głowę o jej ramię. Astrid poczuła, że jej bluzka zaczyna robić się mokra.

- Po prostu nie chcę jej stracić – chlipnął Czkawka. Pogładziła jego włosy przytulając go jeszcze mocniej.

- Wiem. Wiem skarbie – powiedziała znów ujmując jego twarz i ocierając policzki – Znajdziemy to ziele. Uśmiechnął się smutno – Chmuroskok – zwróciła się do smoka Valki – pilnuj, by podłoga wciąż była gorąca. Dzięki temu spowolnimy rozprzestrzenianie się jadu po organizmie i zyskamy czas…

 Smok kiwnął głową ze zrozumieniem.

- Trzeba tu kogoś przysłać – powiedział Czkawka – Ktoś się nią musi zając w czasie gdy my będziemy szukać.

- Porozmawiam z Gothi – zaoferowała Astrid – Pójdę też powiadomić ludzi o całym zdarzeniu. Im więcej nas będzie na poszukiwaniach tym większa szansa na odnalezienie zioła. – spojrzała na Czkawkę. Dawno nie widziała chłopaka tak smutnego. Łzy iskrzyły mu się na policzkach, oczy już zdążyły się zaczerwienić. Valka jęknęła z bólu jednak wciąż trwała z zamkniętymi powiekami. Czkawka pochylił się nad nią całując ją w czoło.

- Będziesz zdrowa mamo – szepnął – Obiecuję.

***

Czkawka, Astrid, Sączysmark, Śledzik, Eret, bliźniaki, Inge i Verkel spotkali się godzinę potem przed domem wodza.

- Moja mama jest śmiertelnie chora – zaczął Czkawka – Dotknęło ją Przekleństwo Śnieżnego Smoka. Uczestniczyła w narodzinach Oszołomostracha. Gdyby nie Chmuroskok… - załamał mu się głos i zamknął oczy – W każdym razie – kontynuował po chwili – byłoby źle. Musimy znaleźć lekarstwo.

- Słyszałam kiedyś o tym – mruknęła Szpadka – Potrzeba jakiegoś Ogniokwiatu, Ognistego Serca… - mówiła.

- To z tej legendy o Śnieżnych Smokach? – dopytał Mieczyk – Przecież to bajki dla dzieci! – trącił siostrę łokciem.

- Ale jednak życie mojej matki jest zagrożone! – warknął Czkawka. Wszyscy natychmiast uspokoili się i zwrócili swoja uwagę na niego. Westchnął. – Wiecie, gdzie szukać tego zioła? – Spytał.

- Wedle legendy – wtrącił Śledzik – Ogniste Serca rosną na Wyspie Ognioglizd, ale ich kwiat ujawnia się tylko ludziom o prawdziwie płomiennym sercu, stąd nazwa.

- Wyspa Ognioglizd – burknął Sączysmark – Ognioglizdy – wzdrygnął się – Miałem nadzieję, że już nigdy Hakokieł nie będzie miał z tym miejscem nic wspólnego. Ich królowa jest… okropna – powiedział po chwili, jakby żadne inne słowo nie przychodziło mu do głowy – Ale uratowała Hakokieła – podrapał swojego smoka po pysku.

- Czekajcie! – wtrąciła się Inge – Byliście kiedyś w gnieździe Ognioglizd?! – zadziwiła się. Jeźdźcy spojrzeli po sobie i kiwnęli głowami.

- Tak – odparła Astrid – Jakieś dziesięć lat temu…

- Piętnastoletnie dzieci w gnieździe Ognioglizd! – Inge ryknęła – Będę to musiała zapisać… - dodała po chwili.

- A więc… - Czkawka dosiadł Szczerbatka – Ruszamy na Wyspę Ognioglizd! – zawołał.

- Hola! – ktoś krzyknął za nimi. To był Pyskacz – Gdzie to się wybieracie, wodzu? – spytał. Czkawka pogładził Szczerbatka, który podszedł bliżej jednorękiego wikinga – Zapewne wiesz już o mojej matce? – spytał z nadzieją, że nie będzie musiał tego tłumaczyć kolejny raz.

- Wiem – Pyskacz westchnął – Biedna. Oby Odyn miał ją w opiece.

- Lecimy odnaleźć lekarstwo! – krzyknęła Astrid z grzbietu Wichury – Nie będzie nas do jutra, może dłużej. - dodała, puszczając oko do starszego mężczyzny. Uśmiechnął się.

- Lećcie ostrożnie! – zawołał Pyskacz do startujących wikingów – A-ale! – krzyknął jeszcze – Dokąd lecicie?!

- Na Wyspę Ognioglizd! – odpowiedział mu Mieczyk.

Stary kowal pogładził swoje długie wąsy, mamrocząc cos pod nosem, ale Czkawka już tego nie dosłyszał.

***

Droga na Wyspę Ognioglizd zajmowała trochę czasu, więc Czkawka odprężył się w siodle i usiadł wygodniej. Wszystkie smoki lecące razem z nim i Szczerbatkiem rozkoszowały się przyjemnym, szybkim prądem, póki jeszcze mogły. Nigdy nie wiadomo co może się stać.

- Czkawka?! – zawołała Astrid, podlatując bliżej Nocnej Furii – To… - zaczęła – Mamy w ogóle jakiś plan? – spytała. Chłopak odsunął z twarzy swój kolczasty hełm, dzięki któremu, powietrze nie biło go po twarzy i odparł.

- To co zwykle – usiłował się zdobyć na przyjazny i pogodny ton, ale w głębi duszy był załamany. Astrid wyczuła to, tak jak zawsze, kiedy Czkawce coś leżało na sercu. Zdecydowała, że pogada z nim o tym później, kiedy zostaną sami.

- Czyli improwizujemy? – spytała, łapiąc wzrok Czkawki – Znowu? – dodała po chwili -
Cudnie! – westchnęła uśmiechając się i próbując pocieszyć swojego narzeczonego.

- Super! – zawołali Mieczyk i Szpadka zderzając się głowami.

- To lubię! – krzyknął Saczysmark i zachwiał się w siodle, kiedy Hakokieł uderzył skrzydłami.

- No nie wiem… - Śledzik był pełen wątpliwości. Mimo to poklepał Sztukamięs po boku. Eret tylko uśmiechnął się i pokręcił głową mamrocząc coś do siebie.

- Nie przeszkadza wam to, że… - zaczął Czkawka zwracając się do Inge i Verkela lecących na grzbiecie Persei. Smoczyca bawiła się, nie zwracając uwagi na innych. Co chwilę otwierała paszczę łapiąc obłoczki.

- To, ze nie ma planu? – przerwał mu Verkel – Normalka! – prychnął.

- Przyzwyczailiśmy się do działań bez planu, bo planowanie nigdy nam nie wypalało. Zawsze zdarzało się coś, co psuło koncepcję – dodała Inge.

Na horyzoncie pojawił się ich cel podróży. Wystające z morza dwa szczyty zazwyczaj były nagie, szare i nieprzyjazne. Tym razem wysepkę porastała świeża zielona trawa a także kilka niewysokich krzaczków. Czkawka jeszcze raz sprawdził mapę, niepewny czy to aby na pewno ta wyspa, ale wszystko wskazało na to, że mapa i kompas, schowany w jego kostiumie latającym się nie myliły.

- Z tego co mi się wydaje – zaczął Sączysmark – Tu były dwie kamienne skały, a nie sielskie, zielone łączki...

- Owszem – potwierdził Czkawka – Ale… coś jest nie tak…

Wylądowali na piaszczystej plaży. Słońce chyliło się już ku zachodowi. Czkawka potarł ręce rozglądając się po wyczekujących twarzach swoich ludzi.

- Ma ktoś jakieś pomysły, gdzie ten kwiat może rosnąć? – spytał ich. Większość pokręciła głowami oprócz Inge. Dziewczyna nieśmiało podniosła rękę, niczym uczeń w szkole.

- Kwiat ujawni się tylko komuś o ognistym sercu, więc myślę… myślę, że to będzie któryś ze smoków.

- Smokowi? – spytała Astrid.

- Tak… Tak sądzę – rudzielka dodała szybko – W naszych stronach często określa się smoki mianem „Ognistych Serc”. Ale równie dobrze to określenie może też pasować do człowieka – spuściła głowę przyglądając się swoim butom. Dotknęła skroni, pocierając ją.

- Inge? – zapytał Verkel – Co się dzieje?

- N-nic, po prostu… jestem zmęczona – spojrzała na niego dziwnym wzrokiem jakby chciała mu coś przekazać na osobności.

- Pójdziemy poszukać wody pitnej – zaproponował Verkel ciągnąc siostrę w bok. Persea podreptała za nimi – Dzisiaj i tak już nie wejdziemy do ula, słońce już zachodzi.

Czkawka chciał przytaknąć ale nie zdążył.

- My pójdziemy po drewno – zaoferowali się bliźniacy i Eret.

- Poszukamy jedzenia – dodali Śledzik i Sączysmark.

W ten sposób Astrid i Czkawka pozostali sami.

***

- Inge? – zaczął Verkel, kiedy znaleźli się już wystarczająco daleko od pozostałych – Co się dzieje? – spytał ponownie. Dziewczyna jedną ręka przyciskała palce do skroni, drugą pocierała o brzuch. Spojrzała na niego wymownym wzrokiem.

- Są tu. Dlatego wyspa się zazieleniła. Persea też czuje ich obecność. A co najgorsze… sprzymierzyli się z Eyckiem.

- Tylko nie mów, że to… - zaczął Verkel śmiertelnie przerażony.

- … i to wszystkie brygady! – ciągnęła Inge nie zważając na brata – Czerwona, Srebrna, Złota a nawet Czarna. – mamrotała coraz mocniej masując skroń – Są tu. Brygady Nocy przybyły. I zdaje się, że też szukają kwiatu… - upadła z bólu i jęknęła.

- Inge! – krzyknął Verkel – Przerwij połączenie! Przerwij to cholerne telepatyczne połączenie! Inguś! – krzyczał potrząsając siostrą. Chwilę potem spojrzała na niego swoimi błękitnymi oczyma pełnymi łez.

- Nie mamy szans – mruknęła, kiedy objął ja ramieniem.

***

Szum morza i fal obijających się o brzeg napawał Czkawkę ulotnym uczuciem spokoju. Dodatkowo bliskość Szczerbatka, Astrid i Wichury dodawały mu otuchy. Duże, kocie oczy jego smoka wpatrywały się ufnie w swojego jeźdźca. Chłopak spojrzał na Nocną Furie myśląc o całej tej wyprawie.

Czkawka próbował zastanowić się nad planem podróży, jednak uczucia i emocje wciąż brały nad nim górę. Gardło zacisnęło mu się niebezpiecznie, kiedy pomyślał o matce, łza spłynęła po policzku. Zaczął, patrząc tępo w grunt.

- Nie chcę już nikogo więcej tracić – szepnął. Jego narzeczona usłyszała to. Serce niemalże pękało jej na widok Czkawki. Wódz Berk był rzeczywiście załamany – Pięć lat temu straciłem ojca – kontynuował – A teraz moja matka, którą niedawno odzyskałem – chlipnął i oparł się czołem o ramię swojego smoka, chowając twarz – Wódz powinien być silny – kontynuował – A ja… ja po prostu nie potrafię… - głos uwiązł mu w gardle. Nagle poczuł ciepłe delikatne palce na swojej szyi. Powoli oplotły się wokół niego i obróciły jego twarz w stronę ich właścicielki.

- Nigdy już nikogo nie stracisz – Astrid dotknęła jego twarzy i otarła łzy. Jedno spojrzenie jej błękitnych oczu działało na niego niczym zioła uspokajające – Oni wszyscy są zawsze z nami, póki mamy ich tu – dotknęła miejsca na jego klatce piersiowej, gdzie znajdowało się serce.

Była tak blisko. Była ciepła i delikatna.

- Poza tym, Czkawka – dodała po chwili – Przecież wiesz, że jesteś wspaniałym wodzem, jednym z najlepszych. I przestań już się mazać bo to nie przystoi – uśmiechnęła się. Odpowiedział uśmiechem – Ciesz się, że chociaż zdołałeś poznać swoich rodziców – dodała pochmurno – Ja moich praktycznie w ogóle nie pamiętam…

Objął ją jeszcze mocniej niż wcześniej. Dziewczynie niemalże brakowało już tchu.

- Co ja bym bez ciebie zrobił? – spytał retorycznie całując jej dłonie. Zarumieniła się.

Słońce powoli chowało się za horyzontem.

***

No więc... wróciłam do domu z nowym NN-em, wypoczeta i spalona nadmorskim słońcem. Mam nadzieję że notka sie spodobała ;)

Pozdrawiam wszystkich :D

Smocza Strażniczka