1. Inge Hiotrson

Do portu na Berk przybił okręt pod nieznaną banderą. Kolorowy żagiel powiewał na wietrze. Wyglądało to na podróżnych kupców lub trupę cyrkową. Zaciekawieni ludzie podeszli bliżej. Na pokładzie kilka osób uwijało się niczym mrówki, zwijało żagle, krzyczało, śmiało się.

Nagle ze statku zeskoczyła, tak, zeskoczyła z wysokości kilku metrów, dziewczyna. Wyglądała niczym dzikuska, ubrana w pstrokate skóry, bosa. Jedyne co zdradzało, że jej krew nie była południowa, to jej czerwone niczym ogień włosy, splecione w gruby, długi warkocz, lodowo błękitne oczy i piegi. Rozejrzała się wokół i wyszczerzyła zęby. Pobiegła przed siebie nie zatrzymując się przed nikim.

Pierwszy, który ją rozpoznał był Pyskacz.

- Inge? – spytał zatrzymując ją, biegnącą przed siebie – Inge Hiotrson? To ty?! – kiedy pokiwała głową, wziął ją w ramiona i uścisnął tak mocno, że o mało jej nie udusił – Inge! Ty mała Łobuziaro! – weselił się.

- Ciebie też miło widzieć, Pyskacz! Choć ledwie cię pamiętam… ale te wąsy zapamiętałam do końca życia…

- I to jak mi je przypaliłaś jakieś dwadzieścia lat temu będąc takim małym bachorkiem. – pokazał tę wysokość prawie dotykając dłonią ziemi. 

- To też pamiętam – znów wyszczerzyła żeby i odgarnęła grzywkę z czoła.

Coś nad nimi przeleciało. Inge zauważyła tylko rozmyty niebieskawy kształt, dopiero kiedy smok wylądował, wykonując przy okazji efektowną beczkę do tyłu spostrzegła że to piękny okaz Śmiertnika Zębacza. Miał błękitne łuski, białe szpony i kolce ogonowe długości czterdziestu centymetrów. Inge dawno nie widziała Śmiertnika z takimi kolcami. Z grzbietu smoka… a właściwie smoczycy zsiadła piękna blondynka i uśmiechając się wdzięcznym krokiem podeszła bliżej.

- Widzę, że mamy gości na Berk – uśmiechnęła się i podała dłoń Inge – Jestem Astrid Hofferson, a ty?

- Inge Hiotrson – odparła dziewczyna, potrząsając dłonią Astrid – Przezywana „Podróżniczką” albo „Bachorkiem” przez tego tutaj – Trąciła łokciem Pyskacza. Mężczyzna chwycił się za głowę i uśmiechnął.

- Słyszałam o twoim ojcu – odparła Astrid. Inge wyczuła w jej tonie nutkę współczucia. Machnęła ręką.

- Ledwie go pamiętam, wychowywała mnie matka. A teraz, kiedy doleciały mnie plotki, że i wy w końcu zajęliście się hodowlą i tresowaniem smoków, pomyślałam, że moja kochana Persea nie będzie wielce przeszkadzać… Póki co odpoczywa a pokładzie, ale niedługo powinna się obudzić.

- Oczywiście, że nie będzie przeszkadzać – serdecznie odparła Astrid ujmując Inge za rękę – Choć, nasz wódz zapewne chce cię poznać.

- I ja też pragnę poznać syna Stoika Wielkiego… - zaczęła Inge. Jej mina chyba stała się zbyt rozmarzona, bo Astrid dziwnie na nią spojżała, ale zaraz odwróciła wzrok i pociągnęła ją w stronę swojej smoczycy, która aktualnie zabawiała się znalezionym patykiem.

- To jest Wichura – przedstawiła Inge smoczycę – Wichurko, to jest Inge Hiotrson. Nie bój się, nic ci nie zrobi, podwieziemy ją tylko do domu Czkawki…

- Kto to jest Czkawka? – spytała Inge.

- Nasz wódz – odparła ze śmiechem Astrid usadawiając się w siodle – Siedzisz już?

- Tak – odparła Inge i wystartowały – Ciekawe imię… - zawiesiła na chwilę głos, myśląc nad czymś – Jesteś z nim po imieniu? – spytała po chwili.

- Owszem – odparła Astrid – Jest mi bardzo bliski.

Inge nie dopytywała więcej, widząc, że Astrid nie jest skora do rozmowy. Poza tym Wichura wpadła w nieprzyjemny zimny prąd powietrzny, co zmusiło dziewczyny do ukrycia twarzy w ramionach. Pewnie są przyjaciółmi, myślała Inge. Może… może Astrid zapozna mnie bliżej z Czkawką…

Szybko znalazły się przed domem wodza. Na podwórzu siedziała starsza, choć wciąż zjawiskowo piękna, kobieta bawiąc się ze sporej wielkości Stormcutterem. Był to kolejny okaz smoka, którego Inge dawno nie widziała na południu.

- Hej, Valka! – zawołała Astrid – Czkawka w domu?

Kobieta imieniem Valka prawie płynąc ku nim, zbliżyła się.

- Tak, tak. Mojemu synowi dali dzisiaj trochę wolnego– uśmiechnęła się – Słyszałam, że mamy gości na Berk – podała rękę Inge.

- Jestem Inge Hiotrson – powiedziała dziewczyna. Uśmiech nie spełzał z jej twarzy. Valka wydała się zaskoczona.

- Ta Inge? Inge z domu Hiotra, jeźdźczyni samej Furii Południowej? Pytam, bo nie ufam plotkom – zaśmiała się dźwięcznie. Astrid przysłuchiwała się starając nie okazywać zdziwienia. Południowa Furia? Nigdy w życiu nie słyszała o takim gatunku… Furia… ciekawe czy był podobny do Szczerbatka?

Z wnętrza domu dobiegł ich wesoły ryk Nocnej Furii, która chwilę potem wypadła przez drzwi, mocno trzymając coś w łapach. Za nią pojawił się chłopak, około dwudziestu pięciu lat. Zielone oczy iskrzyły od uciechy, dłuższe włosy delikatnie falowały na wietrze. Był przystojny. Inge zauważyła, że zamiast jednej nogi ma metalową protezę o ciekawej konstrukcji. Chłopak dojrzał ich i pomachał.

- Hej! – zawołał – Zaraz do was dołączę, tylko… Szczerbatek! Oddaj szczypce!

Bestia wyszczerzyła zęby w smoczym uśmiechu i pognała dalej. Inge zastanowiła dlaczego nie poleciał. Po chwili dojrzała, że zamiast jednej z lotek ogonowych posiada on czerwony żagiel, połączony z siodłem rzędem linek i metalowych konstrukcji.

- Och… No i kiedy ja teraz skończę… – zawahał się na widok Astrid – Coś – uśmiechnął się na widok kobiet – Słyszałem, że mamy gości na Berk – uśmiechnął się do Inge – Hej Astrid, szepnął do dziewczyny i pocałował ją w policzek. Zarumieniła się. A więc to tak, oni są razem, pomyślała Inge i trochę posmutniała.

- Witam na Berk – Czkawka podał rękę rudowłosej – Jestem Czkawka, wódz tej wioski.

- Inge Hiotrson – ponownie przedstawiła się dziewczyna, zastanawiając się ile razy jeszcze będzie musiała to robić.

- Zapewne chcesz odpocząć po tak długiej podróży – zaczął – Astrid, odprowadzisz Inge do domku gościnnego?

- Tak, tak, odprowadzę, ale najpierw… – odciągnęła go na stronę. Inge została sama z Valką.

***

- Południowa Furia, mówisz? – zastanowił się Czkawka – Inge posiada takową?

- Valka jej pytała, czy jest tą Inge, która dosiada Południowej Furii – stwierdziła Astrid, kiedy rozmawiali między sobą z dala od matki Czkwaki i rudowłosej dziewczyny – Myślisz, że to może być…

- Południowa odmiana Nocnej Furii? – spytał chłopak, przerywając jej – Niewykluczone. Ale gdyby tak było, to ciekawi mnie czy smoki północne mogą wiązać się z południowymi…

Astrid uśmiechnęła się na widok rozmarzonej miny chłopaka. Uwielbiała, kiedy myślał, utkwiwszy wzrok w dalekim punkcie, nieobecny, jakby martwy, a przecież wciąż żywy. Wyglądał wtedy jak posąg, zastygły niczym lawa po erupcji wulkanu. Śmiała się w duchu, że jego dusza staje się wtedy prawdziwym smokiem i odlatuje, opuszczając ciało. Potrząsnęła nim sprowadzając go na ziemię. Spojrzał na nią i uśmiechnął się.

- Idę ją odprowadzić – powiedziała Astrid kierując się w stronę dwóch kobiet, żywo ze sobą rozmawiających – Trzeba będzie chyba jeszcze wrócić po jej bagaże na statek.

- Dobrze – przytaknął Czkawka – Miej na nią oko. Ja tymczasem spróbuje odzyskać moje szczypce – uśmiechnął się szukając wzrokiem Szczerbatka, po czym zerknął na Astrid. Dziewczyna musnęła go ustami w policzek i wróciła do Valki i Inge.