Drogi pamiętniku...

12 lipca, 346 rok po narodzeniu Chrystusa

Wyspa Berk. Ostatnia ludzka osada na północ od, cóż, czegokolwiek. Ludzie są tu zimni i hardzi, żarcie niedobre, zimy długie i srogie a lata chłodne i deszczowe.
Wikingowie zamieszkujący Berk, zazwyczaj konserwatywni i raczej stereotypowi, zmienili się w przeciągu ostatnich lat. To zasługa ich nowego wodza… no… właściwie nie tak bardzo nowego, bowiem już pięć lat minęło od śmierci jego poprzednika i jednocześnie ojca – Stoicka Wielkiego. Nie znany jest mi ten nowy, wiem tylko z opowieści, że zwą go Władcą Smoków. Podobno dosiada samej Nocnej Furii z rodzaju smoków północnych. To chyba ostatni okaz, dawno bowiem, oprócz niego, nie widziano żadnej innej Północnej Furii. Za to na południu ich populacja ma się całkiem dobrze. W rejonie basenu Morza Śródziemnego jest ich nawet kilkanaście tysięcy!  Z tego co głoszą plotki, drogi pamiętniku, smoków na Berk jest pięć razy więcej niż ludzi. To dość sporo, biorąc pod uwagę wielkość wyspy. Zastanawiam się jak oni się tam wszyscy mieszczą. Trzeba przyznać Berkczykom, że przez te kilka lat idealnie przystosowali się do życia wraz ze smokami. Mają paśniki, myjnie smocze, system przeciwpożarowy – prymitywny jak na standardy południowe, jednakże na Berk nie ma akweduktów i kanalizacji, więc ciężko o bieżącą wodę.

Zawijamy już do portu, drogi pamiętniczku. Spędzę kilka tygodni na Berk. Tak się cieszę, że w końcu zobaczę rodzinną wyspę mojego ojca. Ciekawam tej kultury, zwyczajów, tańców, zabawy… wszystkiego! Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Inge Hiotrson