8. Smoczy Mistrzowie

- Halo? – zapytała Astrid, wchodząc do jasnej i przestronnej pracowni krawcowej. Za nią wdzięcznym krokiem sunęła Valka – Jest tu ktoś?

- Och! Berta, mamy klientkę. Co ja widzę, przecież to Astrid! I Valka! – zawołała radośnie tęga kobieta biegnąc w ich stronę z otwartymi ramionami. Uścisnęła Valkę tak mocno, że kobiecie na chwilę brakło tchu.

- Założę się, że panienka przyszła składać zamówienie na materiały na suknię, prawda? – spytała, odwracając się od nich i dreptając do sporej wielkości blatu, na którym rozłożonych było kilka skrawków. Astrid wzięła jeden do ręki. W dotyku był dość miękki ale raczej szorstki.

- To zwykły len, to niegodne przyszłej żony wodza… - kobieta wyrwała jej z dłoni skrawek. Berta w tym samym czasie wyszła z bocznego pokoju niosąc wielką skrzynię skrawków w jasnych kolorach, uszeregowane odcieniami od najjaśniejszego po najciemniejszy.

- Przyiosłam, Gwen – zawołała stawiając na blacie drewniane pudło.

- Jeszcze hafty – poleciła starsza kobieta – Czymś trzeba suknię ozdobić.

- Tak jest! – zawołała Berta i popędziła na zaplecze.

- Jest ich tak dużo – Astrid spojrzała na Valkę.

- Co mogłabyś nam polecić, Gwen? – spytała Valka.

- Cóż… osobiście widziałabym cię w czymś jasnym – kobieta przyjrzała się Astrid. Podeszła do niej z miarką, wykonując wstępne pomiary – Może błękit… albo nie! Wiem! – krzyknęła i pognała do przybocznego pokoiku. O mało zderzyła się w przejściu z Bertą. Kobieta pokręciła głowa patrząc na Gwen.

Gwen wróciła dopiero po chwili niosąc na ramieniu belkę przepięknego, zielonego materiału, który migotał w blasku wpadających do wnętrza nielicznych promieni.

- Tak Berto! – pisnęła Valka na widok tkaniny – To jest idealne…

- Też tak pomyślałam, ale poczekajcie – powiedziała i po chwili wróciła z jeszcze dwoma innymi belkami owiniętymi materiałem: złotym i niebieskim.

– Takie mam kolory. Teraz wybór należy do ciebie – wskazała ręka na Astrid.

- Dobry Thorze… to musi być strasznie drogie! – blondynka szepnęła do Valki.

- Nie martw się skarbie – wtrąciła się Gwen – Wiem, że jesteś zielarką, zapłacisz mi, kiedy będziesz miała pieniądze… albo po prostu przynieś porcyjki lekarstw. Teraz każda zielarka jest na wagę złota, choć tak niewiele się zarabia w tym zawodzie…

- Jak w każdym… - westchnęła Berta.

- Rany, pani Gwen… - Astrid zaniemówiła – Ale… myślałam, że…

- Zapłacisz mi ziołami. Moja córeczka, mała Dorothy ciągle choruje, więc lekarstwa mi się przydadzą. Wpadnę do ciebie niedługo razem z nią na kurację. To będzie zapłata za suknię – powiedziała Gwen, powstrzymując Astrid gestem ręki – A teraz wybierz, który kolor… czy może coś pomieszać?

- Te tkaniny są godne południowej księżniczki – wtrąciła Berta – Tak przynajmniej słyszałam od tej rudej z południa co przypłynęła tu razem z tą Białą Furią.

- Inge? – zainteresowała się Valka.

- Tak, tak. Mówiła i, że dostać o tej porze roku ten materiał, to prawie cud. On się jakoś tak dziwnie nazywa – spojrzała na Gwen – Jewdab…Jedawb…

- Jedwab – poprawił ja ktoś, który właśnie stanął w drzwiach. Astrid odwróciła się. To była Inge. Rozpuściła swoje rude włosy, które układały się miękkimi falami tworząc ognistą grzywę. W jasności dnia wyglądała, jakby jej głowa płonęła. Astrid jeszcze nigdy nie widziała aż tak rudych włosów. Na Berk żadna kobieta nie miała aż tak czerwonej czupryny. Nie bez powodu do Inge przylgnął przydomek „Płomyczek”. Niektórzy ludzie z jej statku nazywali ją też „Ognistą”, choć Astrid uważała, że na ten przydomek dziewczyna akurat nie zasługuje. Inge była raczej spokojną, dość płaczliwą dziewczyną, nie wybuchała gniewem jak jej brat. Widać, że nie umiała się długo złościć. Astrid nie widziała jej jeszcze w bitwie, nie myślała nawet, że Inge potrafi się bić, a nawet strzelać z łuku.

- To jedwab – rudzielka powtórzyła – Ten tu akurat pochodzi z Dalekiego Wschodu – powiedziała dotykając złotej tkaniny – Wszystkie trzy stamtąd są. Wygląda to nawet jak Chiński Jedwab ale w dzisiejszych czasach niczego nie można być pewnym – przyjrzała się, niemal przytykając tkaninę do oka.

- Co tu robisz? – Astrid spytała z ciekawości.

- Przyszłam popatrzeć - odparła jej wymijająco – Może pomóc… a, no i sama też składałam zamówienie. Przyszłam na pomiary – uśmiechnęła się do Gwen i Berty.

- Musisz chwilę poczekać - powiedziała Berta ale Inge przerwała jej.

- Rozumiem. Przyszła panna młoda jest przecież ważniejsza.

Astrid spojrzała na nią wyczuwając w jej głosie nutkę czegoś, czego nie cierpiała: zazdrości. Zignorowała Inge wpatrującą się w tkaninę.

- Może chodźmy zrobić pomiary – zaproponowała Astrid krawcowym – Valka? – zaczęła – Będziesz tu czekać, czy…

- Idę z wami – oświadczyła Valka – Sama przecież też chcę suknię – uśmiechnęła się do trzech kobiet stojących już przy wejściu do zaplecza.

***

- No i jak? – dopytywał Czkawka swoją narzeczoną. Właśnie wrócił z codziennego patrolu. Słonce zbliżało się już do horyzontu. Szczerbatek popędził do paśnika, gdzie Valka wsypywała właśnie świeże ryby. Kobieta, widząc swojego syna i przyszła synową instynktownie udała, ze idzie się przejść, zostawiając narzeczonych samym sobie. – Zamówiłaś już suknię? – spytał ją. Astrid spojrzała na niego z dziwna miną. Jakby się nad czymś zastanawiała.

- Tak… tak, zamówiłam – odparła lekko sennym głosem. Czkawka przysiadł koło niej na stopniach prowadzących do jego domu.

- Coś się stało? – próbował się dowiedzieć masując jednocześnie nogę tuż nad swoją metalowa protezą.

- Inge przyszła… jakoś dziwnie się zachowywała. Jakby była… zazdrosna? – dziewczyna uśmiechnęła się dziwnie, jakby dostrzegła jakiś fakt. Przyjrzała się temu, co robi Czkawka. Chłopak dopiero po chwili zorientował się, o co jej chodzi.

- Och… to nic wielkiego – pokręcił ręką.

- Chcę zobaczyć. Jeśli zakrzep się znowu otworzył to wcale nie jest nic takiego… Trzeba będzie znowu zrobić kąpiele w pokrzywie i okłady rumiankowe – mamrotała ciągnąc go do środka – Zdejmuj to żelastwo… i spodnie też – powiedziała z miną pełną powagi. Czkawka zmieszał się trochę ale widząc jej wzrok przyspieszył odsznurowywanie skórzanej skarpety przytwierdzającej protezę do kikuta. Potem rozwiązał supełki przytrzymujące na nogach jego kostium do latania z zsunął zielone spodnie, pozostając w samych gatkach.

- Jasny Odynie! – wrzasnęła Astrid na widok nogi chłopaka. Podstawa kikuta była sina i krwawiła w kilku miejscach – Jak ty jeszcze chodzisz? Przecież… tu jest bakteryjne zakażenie jak Thora kocham!

- Astrid – Czkawka próbował bagatelizować sprawę - Przecież moja noga tak wygląda…

- Uwierz, nie wygląda – przerwała mu dziewczyna delikatnie dotykając siniaka i spojrzała mu w oczy – Skoczę po zioła. Ty masz to natychmiast włożyć do gorącej wody i czekać aż ścierpnie skóra. Trzeba będzie znów naciąć i spuścić trochę krwi.

- Astrid, a niby jak mam dojść do kuchni? – spytał.

- Fakt! – jego narzeczona potarła czoło – Zawołam Valkę. Ty się nigdzie stąd nie ruszaj.

- Nawet nie mam jak – burknął patrząc jak wychodzi z domu. Po chwili wróciła się i ucałowała go.

- Nie chmurz się tak – szepnęła patrząc mu w oczy – Przecież wiesz, że to dla zdrowia… Twoja noga nie jest w najlepszym stanie…

- Wiem, moja droga – potarł kciukiem jej policzek – Cieszę się z tego co dla mnie robisz… dla mnie i dla mamy.

- I dla całej wioski – dodała dziewczyna jeszcze raz całując go – Lecę! – zawołała zrywając się z miejsca. Usłyszał jej donośne krzyki, kiedy wołała jego matkę. Chwile potem Valka zjawiła się w drzwiach.

- Znowu? – spytała.

- Tak – odparł trochę zawstydzony.

- Co ty robisz z tą nogą, że ona tak sinieje? – spytała Valka.

- No cóż... – zaczął Czkawka ale widząc wzrok matki oglądającej ranę, zamilkł – to nie była moja wina! – krzyknął, uśmiechając się i lekceważąc problem – Zahaczyłem się raz i od tamtej pory to się nie chce zagoić – westchnął.

- Tyle to i ja wiem – odpowiedziała Valka, nalewając do drewnianej bali wody i stawiając ją na taborecie. Czkawka włożył swoją chora nogę do środka.

- Gorące – syknął, ale wytrzymał.

Po chwili przybiegła Astrid niosąc w rękach woreczki z suszonymi ziołami. Wsypała jeden z nich do bali i zamieszała ręką. Woda przybrała bursztynowy odcień. Z innego woreczka wyjęła niewielki nożyk i poprosiła Valkę o wrzątek. Kobieta natychmiast go jej przyniosła. Astrid zanurzyła nożyk we wrzącej wodzie. Czkawka wyjął nogę i wytarł ją ręcznikiem. Wiedział co Astrid zamierza zrobić, już nieraz to robiła. Widział, jak przeprowadzała ten zabieg na ręce Pyskacza, kiedy wdało się w nią zakażenie. Nic przyjemnego.

- Zagryź – podała mu drewniany kołek owinięty skórą. Włożył kołek do ust i mocno zacisnął zęby. Astrid w tym momencie wyjęła gorący nożyk z wody i nacięła nim skórę na nodze Czkawki. Nawet nie krzyknął, tylko jęknął cicho. Astrid przeprowadzała na jego nodze ten zabieg już kilka razy, zdążył się przyzwyczaić do bólu. Wiedział, że przez kilka dni nie będzie mógł chodzić, zanim płytka rana się nie zabliźni.

Astrid upuściła kilka kropel ciemnej krwi, która spłynęła do drewnianej misy razem z ropą – wystarczająco, by oczyścić ranę od wewnątrz. Następnie szybko opatrzyła nogę kilkoma liśćmi o dziwnym kształcie i założyła opatrunek.

- Gotowe. Jeśli tym razem się to nie wyleczy, to ja już nie wiem co robić – westchnęła – Zdejmij to jutro rano i zamocz w gorącej wodzie z dodatkiem tego – powiedziała podając mu woreczek z ziołową mieszanką – Powinno pomóc – powiedziała obserwując oddalającą się bez słowa Valkę. Kobieta wyszła z domu, gdzie czekał na nią Chmuroskok. Wskoczyła na siodło i odleciała razem ze swoim smokiem.

- Wciąż tam lata? – spytała Czkawkę po chwili.

- Tak – odparł jej – Niedawno odkryła w Smoczym Sanktuarium jajo Oszołomostracha. Jeszcze go nie widziałem, ale mówiła, że jest wielkie. Ciągle tam wraca. Nie może zapomnieć o swojej wielkie Białej Bestii… - utkwił wzrok w drzwiach. Astrid zaniemówiła kładąc rękę na ramieniu Czkawki.

- Poradzi sobie z tym – pocieszyła go uśmiechając się - Poza tym… naprawdę znalazła jajo?

- Głęboko w lodzie – przytaknął Czkawka – Nie wiem jak tego dokonała – uśmiechnął się – Z tego co wiem stara się je wydobyć wraz z innymi smokami. Ciężko jej idzie, widzę to po jej twarzy.

- Ale wyobraź sobie – Astrid rozmarzyła się – Mieć takiego Oszołomostracha który broniłby Berk…

- Za kilkanaście lat, jak urośnie – zaśmiał się chłopak widząc twarz narzeczonej – Ale masz rację, taka bestia przydałaby się w obronie. Choć myślę, że mamy tu już wystarczająco smoków.

- Poza tym – wtrąciła dziewczyna – Myślała nad czymś ostatnio. Kilka pobliskich wysp przekonało się do smoków więc… może otworzylibyśmy Smoczą Akademię i trenowalibyśmy młodzików z innych wysp. Już co nieco umiemy i myślę… - Astrid zawiesiła głos spoglądając na Czkawkę.

- Astrid! – krzyknął. Szczerbatek obejrzał się na nich, poczym wrócił do drzemki – To… to genialny pomysł! Arena jest w niezłym stanie, miejsce dla uczniów jest. Tak… myślę, ze to mogłoby się sprawdzić.

- Porozsyłalibyśmy zaproszenia – ciągnęła Astrid zachwycona tym, że Czkawce pomysł się spodobał – Straszliwce Straszliwe rozniosłyby listy z wiadomością! Zaczęlibyśmy na jesień…

- Tak! Wynajmiemy im kilka domków na początek. Oczywiście za drobną opłatą – zaznaczył – Astrid! Ha! To genialne! – porwał ją w ramiona w przypływie euforii. Dziewczyna o mało nie wpadła do bali z naparem.

- Będziemy uczyć innych – pisnęła z rozmarzonym wyrazem twarzy i spojrzała mu w oczy. Pogładziła kciukiem jego policzek. Zamknął oczy czując dotyk jej dłoni.

- Smoczy Mistrzowie! – zawołał nagle o mało jej nie puszczając. Teraz niemal leżała mu na  nogach.

- Ej, uważaj! – krzyknęła, kiedy końcówki jej włosów zamoczyły się w drewnianej misie.

- Przepraszam – szepnął i przytulił ją. Dziewczyna oplotła jego szyję rękoma – Po prostu…

 - Wiem – przerwała mu – Cieszysz się.

- Bardzo – powiedział, pomagając jej wstać – Hej, Szczerbek! – zawołał.  Nocna Furia zastrzygła uszami spoglądając na swojego jeźdźca i podeszła do niego– Będziesz nauczycielem. Od jesieni będziemy uczyć młodziki jak się lata na smoku – Czkawka podrapał go pod brodą. Smok ucieszył się, zachowując się trochę jak pies. Pomachał ogonem i polizał Czkawkę po twarzy.

- Szczerbatek! – zawołał Czkawka roześmiany – Oj… przestań… Wiesz, że to się nie spiera!